|
|
|
HISTORIA
Za kolebkę sportu konnego
i jeździectwa, uważamy Italię. W 1134 roku w Neapolu powstała pierwsza
Akademia Jeździecka. Popierano tam jazdę na w pełni posłusznym
wierzchowcu, poruszającym się w skróconych chodach. Dosiad
jeźdźców był bardzo głęboki, strzemiona były wydłużone.
Stosowano ostre kiełzna. Niechęć konia skutkowała drastycznymi karami
(m. in. podkładano pod ogon zwierzęcia zapaloną słomę, kiedy ten nie
chciał iść do przodu), a dobre zachowanie wynagradzali chwilowym
brakiem kar.
Jednym z największych trenerów jeździectwa był królewski
mistrz jazdy konnej - Ludwik XIV. Uczył ćwiczeń na równowagę i
elastyczność jeźdźca. Opracował chody boczne, lotne zmiany nogi w
galopie oraz klasyczny dosiad. Dążył do uzyskania konia rozluźnionego,
spokojnego i posłusznego o regularnych i wygodnych dla jeźdźca chodach.
- w pierwszym roku uczono je dyscypliny pod siodłem i jeźdźcem, dzięki zwykłej, spokojnej jeździe
- w drugim roku poznawały ćwiczenia gimnastyczne prowadzące do
zebrania, obniżenia zadu i uaktywnienia tylnych kończyn oraz
podniesienia przodu z odpowiednim ustawieniem głowy i szyi. Pod koniec
tego roku uczyły się piafu i pasażu, a potem oceniano ich przydatność
do 'szkoły nad ziemią'
- trzeci i czwarty rok treningu obejmował lotne zmiany nogi w galopie,
piruet, hiszpański kłus. Konie, które były szczególnie
uzdolnione, uczono skoków
We Francji odpowiednikiem Hiszpańskiej Szkoły Jazdy była Cadre Noir w
Saumur. Szkolono tam konie głównie na ujeżdżalni zwracając
szczególną uwagę na ich zrównoważenie oraz lekkość ręki
jeźdźca. W Anglii poważną pozycję pozyskała szkoła ks. Newcastle
Wiliama Jamesa, a w Niemczech jeźdźca Georga Engelhardta von
Lohneisena. Wszystkie wyżej wymienione szkoły przyznawały jeźdźcowi
tytuł instruktora kiedy opanował on zasady jazdy maneżowej, dwa lata
studiował 'wyższą szkołę' i przeszedł kurs jazdy terenowej z
pokonywaniem naturalnych i sztucznych przeszkód.
Przewrotu w światowym jeździectwie dokonał Włoch - Federico Caprilli,
uzdolniony jeździec Szkoły w Pinerolo. Ujeżdżał on młode konie w
terenie dając im swobodę i możliwość naturalnego zrównoważenia
się pod jeźdźcem. Starał się unikać wymagań sprzecznych z naturą konia
zwracając dużą uwagę na jego psychikę. Był zwolennikiem dosiadu
podążającego za ruchem konia i w żaden sposób go nie
krępującego. System stworzony przez Caprilliego nazwano 'szkołą
naturalną' i był on szczególnie przydatny w konkursach
hipicznych.
W latach 1924-1939 w Polsce w szkole grudziądzkiej przy udziale Karola
Rommla, Leona Kona i Zahorskiego powstała swoista odmiana włoskiej
szkoły jazdy. Ponieważ opanowali oni zarówno jazdę maneżową w
szkołach Fillisa jak i 'szkołę naturalną' polska odmiana cechowała się
większym opanowaniem koni dzięki starannemu ich ujeżdżeniu, lepszym
oddziaływaniem na konia przy użyciu pomocy i dużą wszechstronnością
jego wyrobienia. Jeżdżący tą metodą polscy jeźdźcy zwyciężali na wielu
międzynarodowych zawodach i Olimpiadach zdobywając 18 Pucharów
Narodów i 4 Medale Olimpijskie.
|
|
