Jeździectwo

Można ją określić w trzech słowach: wdzięk, harmonia i elegancja. Celem ujeżdżenia jest rozwój naturalnych możliwości i zdolności konia. Para powinna stanowić harmonijną, rozumnie współdziałającą całość. Jeździec i jego wierzchowiec malują obraz wzajemnego zrozumienia. Często dyscyplina ujeżdżenia jest porównywana do tańca lub jazdy figurowej na lodzie i rzeczywiście nie ma chyba bardziej trafnego porównania. Polega na wykonaniu przez jeźdźca i konia niewielkim placu (czworoboku) serii określonych wcześniej ruchów, zwanych figurami, które są oceniane przez sędziów. Bardzo często odbywa się to do muzyki (tzw. kür - program dowolny do muzyki).

To najpopularniejsza i najczęściej pokazywana w mediach dyscyplina jeździecka. Nie da się ukryć, że ma najwięcej zwolenników. Na popularność i widowiskowość konkursów skokowych wpływają między innymi jasne i proste zasady ich rozgrywania. Zadaniem zawodnika jest bezbłędne (bez zrzutek) lub jak najszybsze pokonanie toru przeszkód (parkuru). Pokonanie parkuru wymaga strategii i rozplanowania skrótów, ciasnych zakrętów i precyzyjnej jazdy, które bardzo często decydują o zwycięstwie. Skoki przez przeszkody są oparte o partnerstwo jeźdźca i konia i wzajemne zaufanie.

Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego to taki „jeździecki” triathlon, na który składają się trzy konkurencje: ujeżdżenie, skoki przez przeszkody i niezwykle widowiskowy cross, czyli bieg terenowy z przeszkodami. WKKW jest wszechstronnym sprawdzianem konia i jeźdźca, wymagającym dużego doświadczenia i odwagi, szczególnie podczas wspomnianego cross’u, w trakcie którego zawodnicy pokonują przeszkody terenowe w pełnym galopie. Mogą to być kłody drzew, rowy, bankiety, a także przeszkody wodne.

Akrobatyczne ćwiczenia na galopującym lub stępującym koniu rozwijają zmysł równowagi, a także uczą pracy zespołowej. Oczywiście swoich sił może spróbować każdy, jednak najłatwiej opanować tę sztukę jest najmłodszym adeptom jeździectwa. Współczesna woltyżerka nie jest jednak wyłącznie odrębną dyscypliną. Stanowi często doskonałą formę przygotowań w uprawianiu innych dyscyplin jeździeckich, jako element nauki jazdy konnej początkujących oraz jako część treningu dla zaawansowanych.

Bezpośredni kontakt z przyrodą i szczypta rywalizacji sprawiają, że endurance znajduje coraz szersze grono zwolenników. Rajdy oparte są przede wszystkim na strategii właściwego wytrenowania i przygotowania konia do niekiedy bardzo ciężkiej trasy. W tej konkurencji jeździec i koń muszą pokonać określony dystans kilkudziesięciu kilometrów w jak najkrótszym czasie. Zwycięzcą rajdu jest para, która pierwsza przekracza linię mety, spełniając równocześnie na trasie normy weterynaryjne. Po każdym odcinku (tzw. "pętli"), jak też przed startem i po zakończeniu rajdu, koń jest poddawany kontroli weterynaryjnej. Tylko pozytywna opinia lekarza weterynarii na każdej bramce umożliwia zawodnikowi kontynuowanie następnego odcinka.

W ramach dyscypliny powożenia, podobnie jak w WKKW, rozgrywane są trzy konkurencje: ujeżdżenie, maraton i zręczność powożenia. W pierwszym konkursie liczy się przede wszystkim styl, dokładność i ogólna umiejętność powożenia. Zadaniem zawodników jest przejechanie określonego programu składający się z wielu skomplikowanych figur, które są oceniane przez sędziów. Kolejnym testem dla powożących i ich koni jest maraton, chyba najbardziej widowiskowa część Mistrzostw. Zawodnicy mają do pokonania ponad 20 km trasę z przeszkodami. W tym konkursie decyduje szybkość i precyzja. Ostatnia próba, tak zwana zręczność powożenia, ma za zadanie sprawdzenie kondycji, posłuszeństwa i elastyczności koni po wyczerpującym maratonie. Konkurs rozgrywany jest na placu, gdzie ustawione są przeszkody o ściśle określonych wymiarach, niewiele szerszych od szerokości bryczki.